Γκρέγκορυ Κόρσο, ο παραγνωρισμένος Βeat ποιητής

O τελευταίος της γενιάς των Beat, των δαιμόνων αυτών της Αμερικάνικης ποίησης, ο πιο αθόρυβος, απλός και ανεπιτήδευτος απ’ όλους, ήταν ο Γκρέγκορι Κόρσο (Gregory Corso).

Τι ήταν η γενιά των Beat (Beat generation); Όταν ρωτήθηκε κάποτε ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ (Allen Ginsberg) απάντησε ότι "είμαστε μια παρέα φίλων με την ίδια σκέψη". Αυτή η παρέα με την ίδια σκέψη, μαζεύτηκε στο Σαν Φρανσίσκο στα μέσα του '50, και διάλεξαν την πνευματική πλευρά της ζωής, αρνούμενοι τα υλικά οφέλη που τους πρόσφερε η κοινωνία της αφθονίας. Ταυτίστηκαν με τους περιθωριακούς, τους αλήτες που γυρίζουν ταξιδεύοντας, αρνούμενοι πλούτη, δύναμη και καριέρα. Ονειρεύονταν ταξίδια σε τεχνητούς παραδείσους, ταξίδευαν χιλιάδες χιλιόμετρα και η επιθυμία τους ήταν η ελευθερία και η ικανότητα τους να ζουν μ' ένα ρυθμό που σκοτώνει. Έπρεπε να αγγίξουν την υπερβολή. Όπως ειπώθηκε για αυτούς "έζησαν το ζενίθ και το ναδίρ της ανθρώπινης συμπεριφοράς, χωρίς να αφιερώσουν χρόνο σ' ό,τι βρισκόταν ανάμεσα". 
Στην όχι ιδιαίτερα μεγάλη ομάδα των Beat ήταν ο Tzak Κέρουακ (Jack Kerouac), ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ, ο Γουίλλιαμ Μπάροουζ (William Burroughs), ο Λώρενς Φερλινγκέττι (Laurence Ferlinghetti), ο Πήτερ Ορλόφσκυ (Peter Orlovsky), ο Νηλ Κάσσαντυ (Neal Cassady), ο Γκάρρυ Σνάιντερ (Garry Snyder), ο Μάικλ ΜακΚλιούρ (Michael McClure), ο Γκρέγκορυ Kόρσο. 

Ο Κόρσο ήταν ο μοναδικός Nεοϋορκέζος μπίτνικ και ήταν ένας πραγματικά περιθωριακός. Πέρασε από διάφορα ορφανοτροφεία μετά το διαζύγιο των γονιών του, και στα 12 χρόνια του κατέληξε στο αναμορφωτήριο για την κλοπή ενός ραδιοφώνου. Στη φυλακή αγάπησε το διάβασμα και κυρίως την ποίηση. Διάβασε τον Ντοστογιέφσκι, τον Μάρλοου, τον Σταντάλ, και τους ποιητές Πέρσυ Σέλεϋ και Γουίλιαμ Μπλέικ. Το 1950, γνώρισε τον Γκίνσμπεργκ σε ένα μπαρ, κι αυτός τον ενεθάρρυνε να συνεχίσει το γράψιμο. Εντάχτηκε στο σκληρό πυρήνα των Beat (Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ, Κάσσαντυ), και τους ακολούθησε στο Σαν Φρανσίσκο στα μέσα της δεκαετίας του `50. Μαζί με τον Γκίνσμπεργκ, έγραφαν στο μανιφέστο των Beat "Η Λογοτεχνική Επανάσταση στην Αμερική: ανήκουμε στους Αμερικάνους ποιητές που έχουν αναλάβει το καθήκον, με αγγελικές σάλπιγγες ανά χείρας, να αναγγείλουν τη δυσαρέσκειά τους, τις απαιτήσεις τους, την ελπίδα τους, τα τελεσίδικα υπέροχα αδιανόητα όνειρά τους".

Έγραψε πολλές ποιητικές συλλογές (Gasoline, Happy Birthday of Death, The Mutation of Spirit), και τα πιο γνωστά του ποιήματα είναι το Marriage και το βίαιο κι αμφιλεγόμενο Bomb. Ο Γκίνσμπεργκ δήλωνε συχνά ότι ο ίδιος ήταν σκέτη απάτη, πως ο πιο αυθεντικός απ’ όλους, ο πραγματικά μεγάλος ποιητής των Beat ήταν ο Γκρέγκορυ Κόρσο. 

Τρία εξαιρετικά ποιήματα του Γκρέγκορυ Κόρσο

The Whole Mess … Almost

Έτρεξα έξι πατώματα μέχρι το μικρό επιπλωμένο δωμάτιο μου.

Άνοιξα το παράθυρο κι άρχισα να πετάω έξω αυτά τα πράγματα που είναι πιο σημαντικά στη ζωή.

Πρώτη η Αλήθεια, να στριγκλίζει σαν απεργοσπάστης :

«Μη! Θα πω απαίσια πράγματα για σένα!»

«Α ναι; Λοιπόν δεν έχω τίποτα να κρύψω … Έξω!»

Μετά ήταν η σειρά του Θεού, κλαψούριζε λαμπερός και έκπληκτος

«Δεν φταίω εγώ! Δεν είμαι εγώ η αιτία για όλα αυτά!»

«Έξω!»

Μετά η Αγάπη, να με δωροδοκεί με ερωτόλογα : «Δεν θα γνωρίσεις ποτέ την σεξουαλική ανικανότητα! Όλα τα κορίτσια στα εξώφυλλα της Vogue, όλα δικά σου!»

Έσπρωξα τον χοντρό της κώλο έξω ουρλιάζοντας : «Πάντα τέλειωνες μ’ ένα παράπονο!»

Σήκωσα πάνω την Πίστη, την Ελπίδα, την Ελεημοσύνη … κι οι τρεις κολλημένες μαζί : «Χωρίς εμάς σίγουρα θα πεθάνεις!»

«Με εσάς θα μουρλαθώ. Αντίο!»

Μετά η Ομορφιά … αχ η Ομορφιά, καθώς την οδηγούσα προς το παράθυρο της είπα : «Ήσουν ό,τι αγαπούσα περισσότερο στη ζωή αλλά είσαι φονιάς … η Ομορφιά σκοτώνει!»

Πραγματικά δεν είχα σκοπό να την ρίξω. Έτρεξα κάτω αμέσως φτάνοντας ακριβώς στην στιγμή για να την πιάσω «Με έσωσες!» κλαψούρισε. Την άφησα κάτω και είπα : «Δρόμο!»

Πήγα πίσω στον έκτο όροφο, πήγα για τα Λεφτά, αλλά δεν υπήρχαν καθόλου Λεφτά για να πετάξω.

Το μόνο πράγμα που είχε απομείνει στο δωμάτιο ήταν ο Θάνατος και κρυβόταν κάτω απ’ το νεροχύτη.

«Δεν είμαι αληθινός!» είπε κλαίγοντας. «Είμαι απλά μια φήμη που διαδίδεται απ’ τη ζωή …»

Γελώντας τον πέταξα έξω, μαζί το νεροχύτη κι όλα αυτά και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το Χιούμορ ήταν το μόνο που είχε απομείνει.

Το μόνο που μπορούσα να κάνω με το Χιούμορ ήταν να πω : «Έξω απ’ το παράθυρο με το παράθυρο!».

Η αμφισβήτηση της αλήθειας

Όντας Ποιητής

εστία ησυχασμού δεν βρίσκεις

Και το μπαούλο της ματαιότητάς μου

το πέταξαν στο πεζοδρόμιο

- ο καθρέφτης έσπασε

Κοιτάζω και βλέπω

έναν παλιωμένο ποιητή

- πόσο γλυκό-θλιμμένο

ερείπιο είναι ο ποιητής

Λέει η καλή καρδιά μου:

«Ανοησίες, όχι, φταίει ο καθρέφτης

που ‘χει σπάσει»

Αν και η αλήθεια δεν είναι πια αφέντης μου

ψέματα για αλήθεια δεν θα πω

Παράτησα για πάντα το μπαούλο

με τα ποιήματά μου

με γύρισα την άλλη μέρα

και είδα έναν Κινέζο

να κλαίει κάτω απ’ τον ήλιο.
   (μετ. Γιάννης Λειβαδάς)

Γραμμένο στα σκαλοπάτια του Πορτορικάνικου Χάρλεμ

  

Υπάρχει μια αλήθεια που βάζει όρια στον άνθρωπο

Μια αλήθεια που τον εμποδίζει να πάει μπροστά

Ο κόσμος αλλάζει

Ο κόσμος το ξ έ ρ ε ι πως αλλάζει

Βαριά είναι η λύπη της μέρας

Οι γέροι έχουν όψη καταδίκης

Οι νέοι παραγνωρίζουν τη μοίρα τους στην όψη αυτή

Αυτό είναι αλήθεια

Μα δεν είναι αλήθεια ολότελα.

Η ζωή έχει νόημα

Και δεν ξέρω το νόημα

Ακόμα κι όταν την ένιωσα δίχως νόημα

Είχα ελπίδα και προσευχήθηκα και ξεστόμισα ένα νόημα

Δεν ήταν όλα ποίηση παιχνιδιάρα

Υπήρχαν χρέη να ξεπληρωθούν

Καλώντας Θεό και Θάνατο

Είχα μια άγρια επιθυμία μαζί τους να τα βάλω

Ο Θάνατος αποδείχτηκε νόημα να μην έχει δίχως τη Ζωή

Ναι ο κόσμος αλλάζει

Ο Θάνατος όμως μένει ίδιος

Τον άνθρωπο παίρνει μακριά απ’ τη Ζωή

Αυτό είν’ το μόνο νόημα που κατέχει

Και συνήθως είναι μια θλιβερή υπόθεση

Τούτος ο Θάνατος

Είχα μια αθωότητα είχα μια σοβαρότητα

Είχα ένα χιούμορ να με γλιτώνει από την αδαή φιλοσοφία

Μπορώ να ψευδίζω τα πιστεύω μου

Μπορώ μπορώ

Γιατί θέλω να ξέρω το νόημα των πάντων

Μα κάθομαι σαν κάτι τσακισμένο

Βογκώντας! Ω, τι ευθύνη

Σου αναθέτω Γκρέγκορυ

Θάνατο και Θεό

Σκληρό σκληρό είναι σκληρό

Έμαθα πως η ζωή δεν ήταν όνειρο

Έμαθα πως η αλήθεια εξαπατούσε

Ο άνθρωπος δεν είναι θεός

Η Ζωή είναι ένας αιώνας

Ο Θάνατος στιγμή μία.

    (μετ. Γιάννης Λειβαδάς)