Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Οι 10 + 1 καλύτεροι μου δίσκοι

Ένα από τα αγαπημένα θέματα σε συζητήσεις περί μουσικής, ήδη από την δεκαετία του 70, ήταν το εξής: " αν βρεθείς ναυαγός σ' ένα ερημονήσι και περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου εκεί, ποιους 10 δίσκους θα ήθελες να έχεις μαζί σου;" Δίσκους που δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτούς και έχεις αγαπήσει περισσότερο. Την σημερινή εποχή της υπερπληροφόρησης, των mp3 και download, νομίζω ότι αυτό το ερώτημα δεν απαντιέται εύκολα, κυρίως από νέους ανθρώπους που έχουν μάθει να ακούν μουσική από το κινητό ή το computer και το Youtube, και ακούν μεμονωμένα τραγούδια, hits, και όχι ολοκληρωμένη την δουλειά ενός καλλιτέχνη. 


Οι μεγαλύτεροι όμως που έχουν ακούσει μουσική κυρίως από βινύλια, αναγκαστικά άκουγαν όλο τον δίσκο, λόγω της δυσκολίας επιλογής κάποιου τραγουδιού, με αποτέλεσμα να έχουν μία ολοκληρωμένη άποψη της δουλειάς του μουσικού. Έριχνες την βελόνα στο αρχικό κομμάτι και την σήκωνες στο τέλος της κάθε πλευράς του βινυλίου.

Αυτοί είναι οι δικοί μου 10+1 καλύτεροι δίσκοι (δεν κατάφερα, παρά την μεγάλη προσπάθεια μου, να αφήσω κάποιον δίσκο εκτός, για να παρουσιάσω δεκάδα. Έτσι λοιπόν 10+1 δίσκοι). Με πάρα πολλούς αναπληρωματικούς, που κτυπούν την πόρτα της ενδεκάδας αυτής με σοβαρές αξιώσεις.
Οι δίσκοι δεν παρουσιάζονται αξιολογικά, αλλά κατά θεματική ενότητα. Αν ρωτήσει κανείς ποιον από αυτούς θεωρώ τον καλύτερο, η απάντηση είναι σαφής και κατηγορηματική: Miles Davis - Kind of blue


1.  Traffic - John Barleycorn must die 1970
Ο απόλυτος progressive-jazz-folk-rock δίσκος. Μουσική μέχρι τα όρια της ανθρώπινης ικανότητας. Τα λόγια, στα 5 από τα 6 κομμάτια του άλμπουμ, μάλλον αποτελούν επένδυση στην οργιαστική  μουσική πανδαισία, που σκάρωσε στα 22 του χρόνια ο Steve Winwood. Ποτέ δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Και κανένας άλλος κατά την γνώμη μου.


Empty pages

2.  Neil Young - Harvest  1972
Country rock, pedal steel κιθάρες, που και που ηλεκτρικές κιθάρες στο γνώριμο ύφος του, αλλά και συμφωνική ορχήστρα. Μελαγχολική διάθεση, αλλά τραγουδά την εκπλήρωση μιας νέας αγάπης. Απίστευτες μελωδίες. Ο καλύτερος Neil Young. Μπορώ να τον ακούω μέρες ολόκληρες, όπως εδώ και 40 χρόνια περίπου.




Words



3.  Rolling Stones - Exile on main street  1972 
Ο καλύτερος δίσκος των Rolling Stones, ο καλύτερος δίσκος που έφτιαξε ποτέ ο Keith Richards (γιατί τα τραγούδια τα έγραψε μόνος του). Το αριστούργημα των Stones. Ο καλύτερος διπλός δίσκος ever. Απίστευτα κιθαριστικά riffs και σόλο, από τον Keith Richards και τον Mick Taylor. Ένα αμάλγαμα από blues, rock and roll, soul και country (πάντα είμασταν μία country - blues μπάντα  λέει ο Keith). Το πιο Διονυσιακό άλμπουμ όλων των εποχών.




Rocks off



4.  The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band  1967
Το άλμπουμ σταθμός για τους Beatles αλλά και για την ιστορία της ροκ μουσικής. Οι 4 φοβεροί τύποι ενσωμάτωσαν τέλεια την ψυχεδέλεια, το art-rock, την ανατολική φιλοσοφία, το rock 'n' roll, σε ένα άλμπουμ μετά από το οποίο δεν υπήρχαν κανόνες να ακολουθηθούν. Οι ροκ και ποπ μπάντες μπορούσαν να δοκιμάσουν τα πάντα πλέον. Άσχετα αν, πολύ λίγοι το κατάφεραν. 







A Day In The Life




5.  Velvet Underground and Nico  1967
Ο πιο επιδραστικός δίσκος στην ιστορία της ροκ μουσικής. Ο δίσκος που ξεπρόβαλε από την σκοτεινή πλευρά της Νέας Υόρκης και μίλησε για το περιθώριο όσο κανένας άλλος, με τόσο αληθινό τρόπο. Ο δίσκος που αγγίζει το Υψηλό με υλικά από υπονόμους. Ο δίσκος, που όπως είπε ο Brian Eno, μπορεί να πούλησε μόνο 30.000 τα πέντε πρώτα χρόνια, αλλά καθένας που τον άκουσε έφτιαξε μια μπάντα. Η κιθάρα του Lou Reed και η βιόλα του John Cale φτιάχνουν ένα εφιαλτικό τοπίο για κάθε πονεμένη ψυχή. Ο δίσκος που δεν έχει τόπο και χρόνο. Ο δίσκος που κυκλοφόρησε το '67, αλλά θα μπορούσε να κυκλοφορήσει το '77, το '87, το 2017. Ο δίσκος που ήρθε από και ανήκει στο μέλλον. Η ιδρυτική στιγμή του punk, και μαζί η υπέρβασή του. Ο δίσκος που κρύβει μέσα του τον David Bowie και τον Iggy Pop, τους Joy Division, τους Talking Heads, τους Television και όλη, την μετά από μια δεκαετία, post punk σκηνή. Τα μπλουζ μιας μεγαλούπολης βουτηγμένης στην αμαρτία. Και όπως είπε κάποιος "είναι ένας ιός που μεγαλώνει και μικραίνει και προσαρμόζεται και αναπτύσσεται και εξελίσσεται και σου τρίβει τον κώλο και το μυαλό και θα το κάνει για πάντα".






Venus in furs




6.  Bob Dylan - Highway 61 Revisited  1965
Ο δίσκος με τον οποίο ο Bob Dylan ξανάγραψε τους κανόνες για την ποπ μουσική. Ένα δίσκος γεμάτος με σουρρεαλιστικές εικόνες, εμποτισμένος από τον εκπληκτικό ήχο του οργάνου του Al Cooper (ο οποίος το πρωτόπιασε στα χέρια του κατά την ηχογράφηση αυτού του άλμπουμ). Ο δίσκος που περιέχει το απόλυτο τραγούδι, τον εδώ και 50 χρόνια rock ύμνο,  το Like a Rolling Stone. 



Like a rolling stone


7. Eyeless in Gaza - Photographs as memories  1981
Αόματος στην Γάζα : Τι είναι τώρα αυτό το πράγμα; Τι παίζουν αυτοί οι δύο περίεργοι τύποι; Έλα ντε; Δεν υπάρχει στυλ. Δεν κατατάσσονται πουθενά. Είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Είπαν για αυτούς ότι παίζουν synth-pop (που αναπτύχθηκε πολύ την δεκαετία του '80). Synth ναι, υπάρχει πολύ synthesiser στα τραγούδια τους. Pop όμως; Αυτά τα άξεστα και ανυπόφορα τραγούδια; Που ψάχνεις να βρεις ίχνος μελωδίας μέσα τους; Αν όμως ξεπεράσεις το πρώτο άκουσμα του δίσκου και επιμείνεις λίγο παραπάνω, τότε κόλλησες, κόλλησες εσύ και αυτός μαζί σου σαν βδέλλα, και δεν φεύγει με τίποτα. Απίστευτη μουσική, άγρια, ειρωνική, μελαγχολική, κιθάρες που ουρλιάζουν, σαξόφωνο (ή synth;) βγαλμένο από τις πιο άγριες και εμπνευσμένες στιγμές του Charlie Parker. Και αυτή η εκπληκτική φωνή του Martyn Bates, που σε ξενίζει και σε αποστρέφει στην αρχή; Μετά από αρκετά ακούσματα καταλαβαίνεις ότι ο Martyn Bates χρησιμοποιεί την φωνή του σαν ένα άλλο όργανο που φωνάζει, ψιθυρίζει, τραγουδά ή ουρλιάζει, αλλά είναι ένα εκπληκτικό όργανο. Κολλημένος άγρια, εδώ και τριάντα-τόσα χρόνια μαζί του!




Seven Years




8. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός προφήτης  2000

"Κοιτάς απ' το παράθυρο, καπνίζουν τα πηγάδια. Χιόνι κι ανάψαν τη φωτιά στον κάτω κόσμο"

 "Όσοι με γέλασαν,όσοι με κέρασαν 
  πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες,
θα ηττηθούν απ' ό,τι πιο αδύναμο
από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες."



 Ο καλύτερος (κατά την γνώμη μου βέβαια) δίσκος που έχει ηχογραφηθεί ποτέ από Έλληνα μουσικό στην χώρα μας. Είδος μουσικής; βλαχορόκ, βλαχοπάνκ και βλαχοψυχεδέλεια (όπως λέει ο ίδιος). Παράδοση ταιριασμένη τέλεια με ροκ, τζαζ, έθνικ. Σμίξιμο παραδοσιακών οργάνων με ηλεκτρικές κιθάρες. Τζουράς, γκάιντα, λαούτο, ντουντούκ, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, τρομπέτα, ντραμς σε απόλυτη ισορροπία. Μουσικές ιδέες έξω από τα εγχώρια δεδομένα. Στίχοι ποιητικοί, σουρεαλιστικοί. Εξαιρετικοί οι μουσικοί που τον συνοδεύουν, ο Αγγελάκας στις καλύτερες ερμηνευτικές του στιγμές και στην ενορχήστρωση ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (Τρύπες) που παίζει και τις εκπληκτικές κιθάρες. Ότι πιο προοδευτικό έχει γραφτεί ποτέ εδώ. Τελεία.





Σαμπάχ



9. Θάνος Μικρούτσικος - Ο Σταυρός του νότου  1979

Δίσκος σταθμός για την Ελληνική δισκογραφία. Ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποιεί εξαιρετικά τα ποιήματα του Νίκου Καβαδία, ο Γιάννης Κούτρας τραγουδά με αξιοσημείωτη αγάπη και αφοσίωση τα εξαιρετικά τραγούδια.και αλλάζουν τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα. Αρχίζει αυτό που αργότερα ονομάστηκε "έντεχνο τραγούδι". 

"Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι"





Federico Garcia Lorca



10. Miles Davis - Kind of blue  1959

Νοιώθω αδύναμος να γράψω δυο κουβέντες για αυτό το δίσκο, όταν έχουν γραφτεί τόσα και τόσα αυτά τα 55 χρόνια ύπαρξης του. Ο απόλυτος δίσκος τζαζ; Η κορύφωση της μουσικής ιδιοφυΐας; Για την ιστορία θα πω μόνο πως, όταν μάζεψε ο Miles Davis αυτούς τους εξαιρετικούς μουσικούς, δηλ. τους John Coltrane, Bill Evans, Cannobal Adderley, Paul Chambers και Jimmy Cobb για την ηχογράφηση, αυτοί δεν ήξεραν τι θα παίξουν. Δεν είχαν κάνει καμία πρόβα. Τους έδειξε κάτι προσχέδια και μπήκαν στο στούντιο και πάνω σ' αυτά αυτοσχεδίασαν. Το αποτέλεσμα ήταν η καλύτερη μουσική που χαράχτηκε πάνω στα αυλάκια ενός βινυλίου από ανθρώπινο χέρι!                                

"Είναι το ομορφότερο, αργό, ομιχλώδες, οπιομανές πιστολίδι της Αμερικής. Το σόλο του Coltrane στο Flamenco Sketches, ο Miles να τον επιβλέπει, τώρα επιτίθεται αλλά αργεί, αργεί επίτηδες στο μπάσιμο του All Blues, κρατιέται, βαστάει....δίνει! Και τον ξανασκεπάζει  ο Trane στο σόλο του So What, ξέρουν ακριβώς τι κάνουν, ως και τα λάθη είναι τέλεια, οι ελλείψεις, Blue in Green, σταγόνα σταγόνα ο Evans, οι χορδές του πιάνου τεντωμένες, εκεί, τεντωμένες και χαλαρές. Αργά. Βγαίνουν από την σιωπή. Σηκώνονται. Είναι ακίνητοι στον χρόνο. Τέλειοι. Αμήν".                                          Μάκης Μαλαφέκας: Μάιλς Ντέιβις Εκτός κλίμακας






Flamenco Sketches



11. John Coltrane - A Love Supreme  1965

Το δώρο του στον θεό!
Το εξαιρετικό συγκρότημα (ένα από τα καλύτερα στην ιστορία) του John Coltrane, οι McCoy Tyner, Elvin Jones και Jimmy Garrison, ήξεραν μόνο αμυδρά τι θα ηχογραφήσουν εκείνο τον Δεκέμβρη του 1964. Ο μεγάλος όμως σαξοφωνίστας ήταν προετοιμασμένος για αυτό από χρόνια. Έχοντας ξεπεράσει μόνος του το πρόβλημα με την ηρωίνη και όντας βαθιά θρήσκος, είχε ετοιμάσει μέσα του την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΓΑΠΗ. Αυτό θα εκφράσει μέσα από αυτό το αριστούργημα. Πόσο πιο ωραία μπορεί κάποιος να μιλήσει με τον Θεό; 
Το γκρουπ αμέσως μετά διαλύθηκε, μετά από πολλά χρόνια που έπαιζαν μαζί, και ο McCoy Tyner είπε ότι πλέον δεν μπορούσαν να παίξουν με τον John Coltrane, γιατί αυτός βρισκόταν σε ένα υπερβατικό στάδιο και δεν τον καταλάβαιναν, "επικοινωνούσε με το σαξόφωνό του με κάποιο υπερβατικό ον".

Σαν ένα ταξίδι αφύπνισης, κατανόησης και πνευματικής εξύψωσης, το A Love Supreme είναι κοντά στη τελειότητα.


Aknowledgement



Αυτό είναι το Top 10+1 μου. 
Δεν έχω συμπεριλάβει δίσκους κλασσικής μουσικής, που υπεραγαπώ, γιατί δεν είναι ηχογραφημένοι από τους ίδιους τους μουσικούς - συνθέτες, αλλά είναι αποδόσεις - εκτελέσεις άλλων μουσικών σε έργα άλλων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πρόσφατα σχόλια